ο «Βυθός» που παρατρίχα να μείνει «παρμπρίζ»

Bottom of the Sea

acrylic on canvas, 70X100 cm
ακρυλικό σε καμβά, 70Χ100 εκ.

Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε στο Αργοστόλι, τον Ιούλιο του 2004 και είναι ο πρώτος ΒΥΘΟΣ που ζωγράφισα. Από τότε, ζωγράφισα άλλους τρεις βυθούς. Τον δεύτερο, σε διαστάσεις 100Χ50 εκ., τον χάρισα σε μια φίλη εκλεκτή μοντέρνα ζωγράφο που εκθέτει στην Αμερική. Τον τρίτο, σε διαστάσεις 70Χ50 εκ., τον χάρισα στη νονά μου. Ο τέταρτος, σε διαστάσεις 150Χ90 εκ., θα εκτεθεί το Σεπτέμβρη σε πόλη της Γερμανίας.

Το θέμα είναι μεν το ίδιο, αλλά τα έργα είναι διαφορετικά. Δεν είναι δυνατό να αντιγραφούν, ούτε και από μένα την ίδια. Διερευνητικές προσπάθειες είναι ώστε να αποδοθεί το συναίσθημα της βύθισης, η έλξη του θαλάσσιου βυθού, το ταξίδι μεσα μας, η ενδοσκόπηση, η ηρεμία κάτω από τη φουρτούνα.


Κάπου κάπου, όταν η καθημερινότητα με πνίγει, ζωγραφίζω μια νέα ματιά στο βυθό της ψυχής μου. Ετσι ξεκουράζομαι, ταξιδεύω, γαληνεύω, ψάχνοντας μέσα στο ήσυχο τοπίο του βυθού να εξηγήσω αυτή τη μαγεία του βάθους.

Το αστείο είναι ότι μόλις είχα τελειώσει την πρώτη απόπειρα, αυτόν εδώ τον πίνακα που παρουσιάζω εδώ, μια παιδική μου φίλη μου είπε ότι της θύμιζε λερωμένο παρμπρίζ αυτοκινήτου. Τα ψιλοέβαψα μαύρα και είπα μέσα μου ότι δυστυχώς απέτυχα. Με πόση ευκολία δεχόμαστε ώρες ώρες τις εικόνες κάποιου άλλου και μάλιστα κάποιου που αγαπούμε! Τον βάφτισα λοιπόν "παρμπρίζ" και στην έκθεσή μου στο Αργοστόλι δεν τόλμησα να τον κρεμάσω μαζί με τους υπόλοιπους, τον άφησα πίσω από ένα παραβάν.

Μια δυο μέρες μετά τα εγκαίνια, αργά το βράδυ, ήρθαν δυο ποιητές και περιεργαζόντουσαν την έκθεση με μεγάλο ενθουσιασμό. Δεν πίστευα στα μάτια μου! Η έκπληξή μου ξεπέρασε τα όρια όταν ο ένας από αυτούς έψαξε πίσω από το παραβάν και έβγαλε στη μόστρα το "βυθό" μου, που έγραφε πάνω του "παρμπρίζ", και τον έστησε πάνω σε ένα καβαλέτο.

Απομακρύνθηκε και τον κοίταζε για πολλή ώρα. «Ξέρετε τι έχετε κάνει κυρία μου;» με ρώτησε φωναχτά, σα να με μάλλωνε, επαναλαμβάνοντας «Εχετε καταλάβει τι έχετε κάνει;» και'γώ ψιλοψάρωσα απορώντας ποια να ήταν άραγε η βλακεία μου, όταν τον άκουσα να λέει στο φίλο του «Τι παρμπρίζ και κουραφέξαλα, αυτό εδώ είναι βυθός! Ενας ξεκάθαρος βυθός!»

Η συγκίνησή μου ήταν απερίγραπτη, μπροστά στην αναγνώριση της εικόνας του έργου μου από αυτό τον άνθρωπο. Πλησίασα και εξήγησα πώς είχαν τα πράγματα, ότι ο "βυθός" μου έγινε αναγκαστικά "παρμπρίζ" μετά από υπόδειξη μιας φίλης, κλπ κλπ, και πόση κατάπληξη ένιωσα όταν και κάποιος άλλος μπόρεσε να δει με τα δικά μου μάτια. Περιττό να πω ότι το έργο αυτό, ο πρώτος μου "βυθός" δηλαδή, κοσμεί το χώρο εργασίας του κυρίου αυτού, ο οποίος τον αγόρασε. Τον έχει τοποθετήσει ακριβώς απέναντί του. Τον ευχαριστώ. Μεγάλη μου τιμή.

Σε αυτό τον άνθρωπο χρωστάω τη συνέχεια των προσπαθειών μου. Ισως, αν δεν είχε αναγνωρίσει το «Βυθό» μου, να είχα πάψει να τον ψάχνω -και να τον βρίσκω κάπου κάπου...