ψάχνοντας τα συρτάρια - κατάγομαι και από χωριό

Φωτογραφία του 1921. Στα γόνατα της γιαγιάς μου βρίσκεται ο πατέρας μου, σε ηλικια τριών χρονών. Η μεγαλύτερη αδελφή του πέθανε από κρυολόγημα ένα χρόνο μετά τη φωτογραφία. Αργότερα, απόχτησε μια άλλη αδελφή που ζει σήμερα στο χωριό. Ο παπούς μου πολέμησε όλα τα χρόνια, από το '12 ως το '22. Μου διηγόταν ιστορίες για κλέφτες, καθώς και ιστορίες από τον πόλεμο. Θυμάμαι πόσο καμάρωνε που ήταν από εκείνους που περίμεναν με το νερό ως το στήθος και το ντουφέκι ψηλά στη λίμνη των Γιαννιτσών ένα μερόνυχτο. Ετσι, προλάβανε και μπήκαν πρώτοι στο Σαλονίκι. Οσο και να τον διόρθωνα, 'το Σαλονίκι' το έλεγε. Είχε πρόβατα πολλά, μπορεί και χίλια, πριν από τον πόλεμο. Τα μισά τα φάγαν οι Γερμανοί και τ' άλλα μισά οι αντάρτες. Μετά, μείνανε πολύ λίγα, ίσα να στέλνει ένα αρνάκι για Πάσχα. Η γιαγιά μου με δίδαξε πολλά πράγματα για τη Φύση, με δίδαξε και διάφορα παιχνίδια. Της άρεσε κι εκείνης να μαθαίνει πράγματα. Εζησε μέχρι τα 105 χρόνια της με καλή υγεία. Δεν θυμόταν να είχε αρρωστήσει ποτέ της. Εβλεπε και άκουγε και κεντούσε ως τα τελευταία της.