Οταν ζωγράφισα αυτό το έργο, ήθελα να βγάλω απο τη ψυχή μου το μαύρο αίμα που λερώνει το δάπεδο ενός χασάπικου, εκεί όπου πάνω του γλιστράν τα πέλματα. Κάποιος είπε ότι ο τίτλος «χασάπικο» δεν είναι εμπορικός επειδή ό,τι αναφέρεται σε αίμα είναι ανατριχιαστικό. Ετσι, το βάφτισα «ηφαίστειο». Μπορεί να βρει κανείς και κάτι απο την ορμητική λάβα του ηφαιστείου, έτσι όπως ξεχύνεται απο τον κρατήρα, σαν το αίμα απο μια ζεστή λαβωματιά.Ο πίνακας έχει διαστάσεις 100Χ100 εκ. και είναι ακρυλικό σε καμβά. Εχει εκτεθεί στην περσινή ατομική μου έκθεση στο Αργοστόλι και εγκρίθηκε να συμμετάσχει στη Μπιενάλε του Πεκίνου. Με ειδοποίησε μια κυρία Amy Wan αλλά δεν τόλμησα να το στείλω, γιατί σκέφτηκα «ποια είμαι που θα πάω να συναγωνιστώ τα θηρία». Υστερα το μετάνιωσα αλλά ήταν αργά.
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Ο πίνακας σου έχει οσμή - είναι πολυδιάστατος. Μεταφέρει ένταση και καλλιτεχνικό πυρετό. Δε με οργίζει - μου προξενεί αισθήματα αγάπης (προς την virtual αγελάδα που θυσιάστηκε).
Αντε, καλό μήνα.
Ωπς! Ανακάλυψα και την άλλη σου ταυτότητα! Κρίμα που δεν το έστειλες! Εκρηκτικό, λόγω χρώματος και βάφτισης!
Εμείς οι γυναίκες, είμαστε εξοικειωμένες με το αίμα. Θυμάμαι όταν η μεσαία κόρη μου πάτησε γυμνόποδη ένα γυαλί, ό άνδρας μου δεν άντεξε ούτε τη θέα του αίματος ούτε του χειρουργείου..
Εγώ πάντως όταν διάβασα "χασάπικο", ο νους μου πήγε στον ομώνιμο χορό. Το κόκκινο του πάθους.
Δημοσίευση σχολίου